Bitwa o Lwów trwała od 1 listopada 1918 do 22 maja 1919 roku. Walki rozpoczęły się od opanowania przez żołnierzy austro-węgierskich, pochodzenia ukraińskiego, większości gmachów publicznych we Lwowie oraz proklamacji utworzenia Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej. Przeciw tej ofensywie wystąpiły polskie organizacje konspiracyjne oraz mieszkańcy Lwowa, w tym niemała grupa młodzieży, nazwana później Orlętami Lwowskim. Pierwszy etap konfliktu zakończył się w nocy z 22 na 23 listopada 1918 roku, kiedy to oddziały Armii Halickiej wycofały się ze Lwowa i rozpoczęły oblężenie miasta, które zakończyła dopiero ofensywa Wojska Polskiego 22 maja 1919 roku.
Podczas konfliktu Lwów doczekał się swoich wielkich bohaterów – młodych mieszkańców miasta, którzy wobec braku polskich oddziałów wojskowych, zmuszeni byli do nierównej walki z wojskami ukraińskimi. Ochotnicze wojska polskie tworzyli uczniowie, studenci, robotnicy i urzędnicy. W sumie, w walkach po stronie polskiej udział brało 6022 osoby, z czego 1421 nie przekroczyło 17 roku życia, a najmłodszy miał zaledwie 9 lat. Jeden z bohaterskich Orląt Lwowskich, 13-letni Antoś Petrykiewicz został najmłodszym w historii kawalerem orderu Virtuti Militari.
Po wojnie, w PRL, Bitwa o Lwów przez długie lata była tematem tabu, przemilczanym w publicystyce historycznej i zaniedbanym w badaniach naukowych. Jedynie na emigracji, głównie na łamach londyńskiego Biuletynu Koła Lwowian ukazywały się artykuły, wspomnienia i okolicznościowe referaty na rocznicę listopadową. W kraju, dopiero w latach osiemdziesiątych, pisano o Obronie Lwowa w wydawnictwach drugoobiegowych. Dziś, dla Kresowiaków i ich potomków, jest to jedno z najważniejszych wydarzeń II Wojny Światowej.